by Inez Hollander
The Eurovision Song Contest can be a blessing and a curse… For the Netherlands, this has always been a mixed bag: Some years we’re required to sing in Dutch (which means we have a (much) bigger chance of losing as Dutch doesn’t sound as romantic or sexy as French) and when we are in fact allowed to sing in English, the Netherlands just may have an odd song choice. So singing at Eurovision involves huge career risks and especially so when you come from the Netherlands.
Enter Sandra Reemer, everyone’s favorite Dutch Indo who didn’t compete once but no less than three times. I have mixed feelings just writing this sentence down, because it plays into colonial stereotypes that bother me, as in the Dutch using Indos to clean up their messes in the Dutch East Indies. Also, Sandra’s courage to represent the Netherlands, in spite of what this might do to her career, shows a courage and love of country that may also be typical of Indos, yet doesn’t get recognized by her fellow Dutchmen.
The story gets worse. When Sandra died recently, and much too young, obituaries in Dutch newspapers were all too keen on mentioning the fact that TV celebrity Jos Brink used the “endearing” term “kroepoekje” when referring to his assistant, Reemer, who didn’t take offense, even though many TV-viewers wrote angry letters. For Dutch newspapers to commemorate this particular fact about Sandra, her impressive career and her fight for Indo rights… well, what can I say? The Netherlands has a lot of catching up to do. And when people don’t do their job on this front, who will?
Enter Peggy Stein. No… meet Peggy Stein and when you meet her, you can’t help but be mesmerized because on her shoulders rests a heavy burden of a debt and story so large that it will make your head spin.
Some of you may remember our editorial series on the Indische Kwestie, a long drawn-out affair of how the Dutch government hasn’t come clean with regard to war reparations/damages and recognition when it comes to the Indo-Dutch community. The Backpay arrangement of 2015 was a beginning, but as Peggy noted: “we demand continuation”, even though the Dutch government may have thought that this closed the door on a 70-year-old debt once and for all.
What’s so utterly refreshing about Peggy is the fire in her belly, her experience in business and government, and a new vision, which is a departure of the Indisch Platform and business as usual.
The Indische Kwestie is the proverbial can that got kicked down the road by successive Dutch Cabinets, but Peggy, once part of the Indisch Platform, has become the figurehead of what still needs to be done. As a matter of fact, she reminds me of the defiant girl statue weathering the storm (i.e. The Wall Street Bull: business as usual?) in front of the New York stock exchange, and it is no coincidence, as Peggy observed herself, that women like herself (and our very own Priscilla) have stood up to carry on the flame where many (read: a majority of men) have dropped the ball.
We truly are entering a post-colonial, post-patriarchal era with a major “reset” as in an Indisch Platform/Indische Kwestie 2.0 which should be a synergy of interests and groups, embracing a wide (and world) vision that doesn’t emphasize the totok side of things, or merely an Indo perspective: The essential injustices and experiences (the war, decolonization and forced migration to the Netherlands) were the same for many families, whether you were Chinese, Indo or Dutch, The goal (recognition, apology, backpay and the compensation for war damages) is the same, too, across the board. Yet the striving after that goal and the way to get there have been messy, political, obstructionist and frustrating, which makes this a herculean task as it spills over into the 21st century.
Peggy’s journey began with that of her parents, and her mother in particular: her mother brought the Indo-Dutch community together through parties and events to soften the blow of the trauma this community had been through. When Peggy’s mom died, the attendance at her funeral was so overwhelming that it became clear that Peggy’s mom had also been fighting behind the scenes, supporting people who were dealing with Pelita and other organizations.
Peggy herself burst upon the scene when, in 2011, the Indische Kwestie was declared dead by the government. This triggered not only an emergency meeting in de Tweede Kamer (Parliament) but also a “stille tocht” (silent protest march), as well as an action/work group within the Indisch Platform (which, until then, had accomplished very little).
Out of this came the Backpay Arrangement of 2015 (see earlier articles on the Indische Kwestie).
But the case is not closed, for Peggy has started an archive, talks to the first generation and families and went on a quest for more information and revelation. She has developed mandates as well as suggestions as to how the Dutch government and (former) shareholders can come together to resolve this matter in a graceful, just and appropriate way.
We talked for more than four hours and there’s much too much to go into here, but I will say this, as a creative, networker and Influential, Peggy endows the Indische Kwestie with a new flair and vision that has been missing for most of the twentieth century every time the Indische Kwestie was brought up by the different stakeholders. I encourage all of you to join her mission and Facebook group, the Indische Kwestie: https://www.facebook.com/
Well written. I admire Griselda and all those who never give up fighting for Human Rights.
Indeed, Thea, the more, the merrier. The Dutch government needs to hear it from different people, parties, angles, many times over.
Kudos for the article, but you should be aware of the fact that the treacherous ‘deadline’ of August 15, 2015 – for rightful claimants, both military and civil, to be alive in order to receive their backpay – was suggested by the Indisch Platform.
There is a slew of financial claims to be addressed, a task TFIR.nl has embraced. The first one on the table is the ‘Burma Thailand claim’, the compensation that many ex-POW’s on the infamous railway never received.
Let’s be specific: the ‘Indische Kwestie’ is about money. About the biggest fraud in the Dutch history of the 20th century by which the Dutch Indies community (including all ethnicities) was cheated out of foreign compensation money, their bank credits and savings; insurance policies and pensions.
‘The Dutch-Indonesian people were sacrificed for a bigger goal’ – Former minister of Social Welfare Marga Klompé; 1959.
Reading about the Indische Kwestie, makes me very angry. Mainly because we were treated by the Dutch government as 2nd rank citizens. The Dutch government is now welcoming refugees with open arms, everything they are receiving is free. When we came to Nederland we were Dutch citizens, but we were not treated as such. After having oppressed the Indonesian people, you would think, that they would feel a sense of guilt for doing that, and that they would treat us better. There was no warm welcome for us, many of us with a darker skin had to deal with racism, I live in California and there are many of us here, and most of them are so grateful they could escape to this country after having lived trough all the scrutiny and racism, and now more than 70 yrs. later this issue is still not taken care of, and we are still treated like 2nd rank citizens. My father in law died in Nagasaki in 1944, his mom had to take care of 3 kids, on a very small pension. it would have been so nice, if she had received some money for raising 3 kids on her own. And I know many other widows with the same fate.Families who lost their dad in Burma. I searched on the internet and found my father in law listed as a P.O.W. in Nagasaki, and how he died from pneuma, because he did not receive any medical treatment, I also read that he was punished because he stole some leftover food. Well how hungry must he have been to steal some leftovers. But what bothers me the most that the German P.O.W. received their back-pay a longtime ago, how come the different treatment for us, could it be, because we are not pure Dutch. I think it was last year that I read in the Telegraaf, that paying out those salaries, it just too costly for the government, but there is enough money to take in refugees. The only thing that I demand, is fair treatment, and we have never received that. this is so disgusting to me. and by the way to me this is racism in the purest form.
Wow, you said it all. The truth will set you free. I love your honesty and integrity.
Stawny H
With your write up you hit the nail on the head. I mean the way we were treated by the Dutch Government. It was pure racism.
Really, you are quite right Ron Geenen. Just now it is the moment and precise, now it is the time for justice !!! The Dutch/ European law and, or the big policy we are needing. Kraft advising; that the American/British law would be very important for our History between ´the Tempo Doeloe ` The Dutch Indien and at the other side Holland or the Netherlands. Believable, sure in all cases, we had and have the best playing/cards, believe me. One of the biggest LAWYERS / BARRISTER INTERNATIONAL (WAR II) involvement for – wholly the best results -, between our HUMANBE. Of course and also to realization with our Nobility ,really in our wholly COSMOS, everywhere !!!
Greetings from the Netherlands ,
Greetings to all the Chevaliers in the wholly World !
– Ron Antoine Kraft –
Beste Peggy Stein, Kreeg je naam en goede bedoelingen van en Mw.Geraldine Bruckel (Canada), omdat ik reageerde in LinkedIn door te vertellen, dat ik Mary Bruckel-Beiten nog steeds heb onthouden (een vermaarde dame, die verrukkelijk kookte……en ik dit nooit goed kon, vooral Indisch (met al die “boemboe’s”). Mijn vragen zijn: 1)Waarvoor zamel jij geld in en 2) Waarom is bij jouw “Indisch gedoe” de enorme ramp van September 1944 voor Bekoelen (van het Japanse schip “Juni Maru” op weg naar de 2e aan te leggen Spoorbaan “Pakan Baru” ONBEKEND……Sandra Reemer, Marion Bloem en nog meer zeer bekende Indo’s hadden daar, net als ik MIJN VADER, onder de 6000 slachtoffers, familie. Indien jij hier niets van weet, is mijn overigens GOEDE raad: Spit nog wat verder…..het is een schande, dat nu na 70 jaren NOG STEEDS, althans hier in Arnhem, waar ik na 20 jaar Delft, en 25 jaar Den Haag, intussen alweer bijna 20 jaar woon……zelfs Keurslagerijen, die je betrappen op je Indisch accent, belazeren je…..met zure macaroni (met ham en kaas), terwijl hun naam en zaak toch garantie’s van ordentelijk en goede kwaliteit waarborgen.Als ex-snelste typiste, toegevoegd aan het echtpaar Bouman, om alle Nederlanders, die onterecht werden opgepakt en gemarteld door Soekarno (in zijn begintijd), ‘s morgens van 7 tot 2 werkend op de Econ.Afdeling van het Hoge Commissariaat der Nederlanden, om dan na “rustuur”van l7.00 tot vele dagen 24.00 in de Tjikini-flat (Jakarta) de pleidooien voor de volgende zittingsdag zo goed mogelijk te produceren……ineens bedreiging door Indo.studenten onderaan de Tjikiniflat, om mijn toen anderhalf-jarige zoon iets aan te doen (de Heer Bouman was al gemolesteerd en moest grotendeels zijn werk aan zijn echtgenote overdragen(beide waren procureur-generaal in dienst van het Rijk – hopelijk is deze misere WEL bij jou bekend, want het is mij nog gelukt samen met hen Jungslchaeger & Schmidt vrij te krijgen, maar de Heer J. was er niet meer tegen opgewassen en stierf niet lang daarna, terwijl dhr.Schmidt nog in Rijswijk (z-h) vermoedelijk moet wonen en nog leeft)……Mijn leeftijd is nu bijna 86, maar de “vechtlust” zit er nog in…..en als jouw FONDS bijdraagt aan goede doelen voor Indo’s (b.v.HALIN of andere schrijnende projecten, ik haat de vele zg. “goede doelen ten eigen bate, misschien kan ik mijn financieel- dan wel geschiedenis-steentje daaraan bijdragen. Nu al mijn -meest 70-jaarige of langer vriendschappen door de dood zijn be-eindigd, hoop ik zolang het God behaagt, mijn steentje bij te dragen an deze reeds te lange ellende, alsof wij nooit goede scholen volgden, en van de “sekolah djongkok” rechtstreeks hier in Nederland alleen maar van alle voordelen en uitkeringen ge- en/of misbruik maakten. De meeste Voor-vaderen van ons waren Europeanen, en het jaloers zijn op onze kleur…en hygiene (“bottom toebok” b.v.) sheet idee, dat alleen de “blanda” oorlog heeft gekend en bloembollen uit de vuilnisbak hebben gegeten, moet zo snel mogelijk uit de wereld geholpen worden. Ook die Mw.Arib, die op ONZE 15 Augustus-dag, alleen omdat ze naast die even grote OEN van een Rutte mag zitten, verveeld kijkt en zich onhebbelijk gedraagt (Zijn onze jongens en meisjes-van-Stavast niet meer voorradig, mijn Burgemeester nu is ook al een Griek (wel al heel lang via Amsterdam ge-assimileerd….) maar het is toch van de gekke…..,dat vooral VVD-ers nu graaien en fraude plegen, zonder onze toestemming dure directeuren onze pensioenen “stelen” om hun vetgemeste buikjes te vullen met torenhoge salarissen……Wie nog kan en wil, moet nu opstaan (in welke vorm dan ook) om erger te voorkomen !!! Zelfs mijn dochter wil mij nu al dood…..voor de Aow-leeftijd (en pensioen) van haar en haar kinderen en vele “lovers” (generatie na mij). Dit moet stoppen, en Geraldine schijnt heel hoog tegen jou op te zien…..en als alles BONAFIDE is, en je stelt het op prijs, dan kan ik nog best (ondanks vele erfelijkheid-kwalen en een vervelende evenwicht-stoornis (op 8/8’18 nog 4 ribben gebroken – plotseling opkomende valpartij kan dan niet worden gestuit, nooit van alcohol gehouden of het gedronken, maar zelfs door het huis moet je je dan langs de muren vasthouden soms, want het komt ineens en het is echt niet te stuiten…….en ik heb echt niet met wielrenner Gelink gestoeid, die wel door de val van de fiets ook ribben heeft gebroken, maar wij Indo’s zijn niet kleinzerig en gewoon blijven doorgaan met de huiselijke plichten (wel oud, maar nog niet vies of onhygiënisch ) geef maar een gil…..Meer gegevens , indien gewenst, altijd verkrijgbaar.Veel sterkte, hartelijke groeten,Nancy Thielsch (thuisnaam en voor alle vrienden: Mieke Thielsch)
Dag mevrouw Nancy Thielsch,
Dank voor uw reactie. Ik kreeg via Priscilla te horen dat u mij een bericht heeft gestuurd. Ik leg u graag e.e.a. uit en praat u ook graag bij over wat er zoal gebeurd is bij de overheid en ook de diverse stichtingen die nu heel idioot voor een zogenaamde ‘Collectieve Erkenning’ hebben gekozen. Daar is geen draagvlak voor. Eerder een zelfingenomen en op eigen ego gedreven draagvlak van stichtingen die subsidie behoeven. Ik kan dat uitleggen. Mijn contactgegevens zijn peggy.onebigagency@gmail.com De stichting Indisch Platform 2.0 / Meldpunt Indische Kwestie: indischekwestie@gmail.com Zodra u mij een mail stuurt, stuur ik u mijn telefoonnummer en kunnen we elkaar even bellen. Voor nu in ieder geval nogmaals dank en hopelijk tot snel. Ik geef graag hiermee ‘een gil’. Fijn! Liefs, Peggy PS: gelijk heeft u qua Rutte I, II én III, laten we maar zwijgen over alle kabinetten hiervoor 🙂
Hallo Peggy, Helaas geef ik de voorkeur aan e-mail-verkeer, want doofheid is sinds kort ook een van de erfelijkheid-kwalen, waarom ik niet gevraagd heb. Mijn lieve Zoon heeft ervoor gezorgd, dat ik hoor-apparaten kreeg, maar hoe ik de telefoon ook vasthoud, ik hoor niets…en de beller of belster (ik praat daardoor harder) word tureluurs. Toch kom ik uit een familie van”pukul teres” -“never say die” and “durf dood”, al vanaf dat ik in 1946 binnen 7 weken met een spoedcursus van de 4e klas op de HBS kon komen. Ook ik heb, zelf van een verfoeilijke huisarts, moeten ondervinden, dat hij mij bleef behandelen, alsof ik je reinste “gendoh” was,zo uit de “oedik” , achterlijk geboren en gebleven. Daarom moeten wij allemaal blijven aantonen, dat ze niet met ons moeten spelen…..die onderste steen van de MH-17 b.v., leek zo sympathiek en ik begon weer meer respect voor Rutte te krijgen…..maar goed, ook vroeger Pelita en nog eerder het RodeKruis (in Jakarta na de oorlog) bemand door “deftige dames” zonder enige EMPATHIE,die botweg tegen mijn oudste zus, die een lijstje met alle broers Thielsch van mijn Moeder had meegekregen, terug kwam uit “het archief” met de woorden: Zeg maar aan je Moeder: H.W.Thielsch is dood, de rest leeft nog…….en mijn oudste zus was de lieveling van Pappie…..want hij vond, dat zij, als hem iets overkwam, samen met Mammie voor de andere 4 kinderen mee moest zorgen. Huilend fietste zij terug, en toen kwam mijn 2 jaar oudere broer bij haar in het fietsenhok, ..waarom huil je Ellen, en zij antwoordde: Pappie is dood……Hij naar binnen: Mam, mam, Pappie is dood……..Met deze gruwelijke schets, wil ik alleen maar aantonen, dat het al ook VOOR de oorlog begon, dat wij Indo’s (mijn Vader had ook te kampen met enorme jaloezie, als hoofdboekhouder bij de KPM) tot en met ons komst in Nederland met deze in feite heel MINDERWAARDIGE karaktertrek van menige Nederlander……Het altijd maar “sabar” zijn , te beleefd en toegevend, wij hadden innerlijke beschaving !! -dat heeft gemaakt, dat deze zg. Dames en Heren met blank huidje, tot op heden trachten aan hun verplichtingen te ontkomen…..en daarom moeten WIJ ALLEMAAL, die nog kunnen ondanks hoge leeftijd en krakkemikkigheid, als het ware een “cordon” vormen en niet ophouden dit zootje, straffeloos frauderend en stelend van ons, op hun plichten te wijzen…..al was het om genoegdoening en recht te doen aan onze voorvaderen en -moeders, die veel te vroeg door al die discriminatie-ellende zijn gestorven.Geraldine had het er over, dat jij bezig was met een geld-inzameling……met welk doel ??? Het zou van de zotte zijn, als wij ons geld spenderen, terwijl juist nog zoveel tegoed hebben.Zoet-houdrtjes van die voormalige Staats-secretaris, die zijn eigen Moeder in haar vuil liet, om ons dat mooie gebouw (Indisch Huis of zo) te schenken, dat voor 90 % voor de Zuid-Molukkers (Manuhutu c.s. ???)gebruikt wordt….en dan ons “warm maken” voor financiële bijdragen, daar begin ik niet aan. Een club om tot het eindende vechten voor ONZE RECHTEN (zonder limieten met beperkte mogelijkheid om te claimen) daar kun je mij in meekrijgen.Graag een duidelijk beeld en al ben ik echt niet rijk, het doet mij al jaren diep verdriet, hoe mijn grootmoeder en moeder zijn behandeld, enkel en alleen omdat ze Indisch waren !Alle succes, sterkte en indien ik het goed begrepen heb van Geraldine, dan kun je op me rekenen. Ik haat al die zg. Parkinson, Ms-clubs, Hartstichting etc., waarvan op eens de directeuren met de poet ervan door gaan….te vaak gebeurd, dus ik doe daar niet aan mee. Groetjes,Nancy .