The official opening of the exhibition Ons Land – decolonization, generations and stories, was February 8th, 2022. Representatives of The Indo Project were invited to take a sneak peek at the Sophiahof Museum in The Hague. ‘Ons Land’ is Dutch for Our Country.
This exhibition is about Dutch colonial history in the East and how it continues to have an impact to this day. Here at Museum Sophiahof, eyewitnesses of that history and their descendants tell their stories.
Currently, there are around two million people living in the Netherlands with a special bond with the former Dutch East Indies. They or their forefathers came to the Netherlands after the Republic of Indonesia was declared. It was the largest ever wave of migration to the Netherlands.
Some of them expected to stay here only temporarily. The voices of eight families are at the heart of the exhibition. These personal and varied stories will be familiar to many and provide an impression of complex post-colonial history and the different ways in which it is and has been lived. The family stories in ‘Ons Land’ begin in the present. From there, they lead us back into colonial history, The exhibition ends back in the here and now.
‘Ons Land’ is not neutral, the story is not complete and it is not over. It is a snapshot in an ongoing process of awareness-raising. Consider this exhibition to be an Invitation to take part in a conversation. Your contribution will enrich the bigger story of decolonisation and its aftermath.
We highly recommend you to visit this exhibition at the Sophiahof Museum in The Hague. For more information follow this link.
If you visited the exhibit, please share your comments or review here.
I am Rene H Donk, geboren Sandt. Mischien komt dat omdat er thuis nooit Maleis of enig ander dialect gesproken mocht worden. De voertaal thuis was “Nederlands”, Duits of Engels. In de Nederlandse kolonie mochten wij als kinderen niet de taal van het land in huis spreken met de oudere leden van de familie, met de servants van het huis alleen als je wat nodig had. Wat natuurlijk eigenlijk nooit onder ons kinderen gehandhaafd werd. Om het kort te maken. Oorlog kwam. Gevangenschap onder de Japanezen rolde over in de Bersiap tijd. Eerst werden de Nederlanders van gemengd bloed “geboycot” en dank zij de bevolking toch wel aan eten kwamen. Maar toen het voor de loyale bevolking ook gevaarlijk werd ons te helpen werden we weer knijp gezet ond de zogenaamde “Bersiap tijd”. Ook daar zijn we heelhuids door heen gerold tot 1949 we moesten kiezen voor WN’er te worden of Nederlander te blijven. Het laatste werd gekozen en daarbij werden we dus uit Indie geschopt en naar Nederland gescheept. Studies afgemaakt in Nederland. Toen Getrouwd met George Donk. 2 zonen waren geboren in Den Haag. In 1954 het besluit genomen om te enigreren en in 1958 eindelijk goedgekeurd en visa gekregen om af te reizen naar America. December aankomst in America. Begin was niet gemakkellijk maar we hebben het gemaakt zo te zeggen. Niet rijk maar genoeg om van in leven te blijven. We hebben een dak boven ons hoofd en een kussen om ons hoofd neer te leggen, zei mijn husband altijd. Mijn man George heeft tot zijn overlijden in December 2022 nooit het Amerikaanse burgerschap geaccepteerd. Ik zelf heb het burgerschap geaccepteerd met dankbaarheid. Want America was goed voor ons geweest en hier voelden wij ons vrij. Wij werden niet uitgescholden voor pinda pinda en nog meer van die ongenadigende uitdrukkingen. In Indie zat ik tot mijn 18 jaar. Ik was 28 toen ik met man en gezin naar America emigreerde. Nu zitten we hier al tot de 4e generatie. Zover kan ik zeggen dat ik en ook George nooit spijt hebben gehad van de beslissing die wij 64 jaar geleden genomen hadden. En ik kan van de bodem van mijn hart zeggen “Wij Indo’s zijn buigbaar maar niet breekbaar”.
Wie weet krijgt America een dezer dagen ook eens Indo President.
I am sorry that I cannot get to the Netherlands anymore because of my immobility. I lived at The Hague from 1954 till 1959 and returned there regularly from places around in Holland because of my work. My Foster Parents had their home there. I left the Netherlands because of my profession and the not acceptance of my English Nursing Qualification. I left permanently in 1968.
Thank you for writing, Jack.
We hope you enjoyed the photos of this exhibit and that you have retained some nice memories from your time in Holland!